Το παραμύθι «Ο Κοντορεβιθούλης» είναι κατάλληλο ειδικά για παιδιά με ιδιαιτερότητες. Με την εξύψωση του διαφορετικού, βοηθά το παιδί να ξεπεράσει τη σωματική του ατέλεια και κατωτερότητα και να συμφιλιωθεί με το σώμα του. Επέρχεται μια ισορροπία μεταξύ του μικροσκοπικού σώματος και του ισχυρού πνεύματος. Βοηθά τα παιδιά να αποκτήσουν εμπιστοσύνη ότι μπορούν κάποια μέρα να τα βγάλουν πέρα με τους κινδύνους του κόσμου καθώς και με τους φόβους και τις ανασφάλειές τους.
To παραμύθι αρχίζει ρεαλιστικά. Οι γονείς είναι φτωχοί και στενοχωριούνται για το πώς θα φροντίσουν τα παιδία τους. Όταν τα εγκαταλείπουν στο δάσος, ο Κοντορεβιθούλης χρησιμοποιεί κατάλληλα την εξυπνάδα του και βρίσκει το δρόμο της επιστροφής. Τη δεύτερη φορά όμως, επειδή είχε δεσμευτεί στην άρνηση και την παλινδρόμηση (την επιστροφή στο σπίτι), έχασε μεγάλο μέρος της πρωτοβουλίας και της ικανότητάς του να σκέφτεται καθαρά.
Όταν ο Κοντορεβιθούλης βρίσκεται στο σπίτι του γίγαντα αναγνωρίζει ότι για να επιβιώσουν αυτός και τα αδέλφια του θα πρέπει να αναπτύξουν πρωτοβουλία, να καταστρώσουν ένα σχέδιο και να δράσουν έξυπνα. Πρέπει να αντικαταστήσουν την υποδούλωση στις πιέσεις του Εκείνου (ασυνείδητο) με τη δράση σε συμφωνία με το Εγώ (συνειδητό). Συμβολικά το πατρικό σπίτι και το μοιραίο σπίτι στα βάθη του ίδιου δάσους, είναι στο ασυνείδητο επίπεδο οι δυο όψεις του πατρικού σπιτιού: εκείνη που ικανοποιεί και εκείνη που διαψεύδει τις προσδοκίες.
Το δάσος συμβολίζει την οποιαδήποτε πεποίθηση ή τρόπο ζωής που φαίνεται καθησυχαστικός, αλλά στο τέλος είναι άδειος και εγκαταλείπει τους ανθρώπους στην ερημιά. Το δάσος είναι ένα σύμβολο της μεγάλης σύγκρουσης. Είναι μια εσωτερική κατάσταση μέσα από την οποία πρέπει να περάσει ο αναζητητής (ψυχή).
Πολύ σημαντικό στοιχείο στο παραμύθι είναι η έννοια της συνεργασίας. Ο Κοντορεβιθούλης ήταν πολύ έξυπνος, γνώριζε τη δύναμη της συνεργασίας και της εξέγερσης. Εναντιώθηκε στον κακό γίγαντα, πήρε τις μαγικές του μπότες, κι όχι μόνο σώθηκαν ο ίδιος και τα αδέλφια του από τη φτώχεια, την εγκατάλειψη και τη στέρηση, αλλά και αυτοί οι ίδιοι οι υπεύθυνοι γονείς του. Οι μπότες (τα παπούτσια) εμφανίζονται συχνά σαν σύμβολο στα παραμύθια. Είναι σύμβολα μετάβασης και μεταμόρφωσης καθώς με αυτά περνάμε από το ένα μέρος στο άλλο. Τέλος ο γίγαντας με την πανίσχυρη φυσική δύναμη και την κουταμάρα του, είναι αντιπρόσωπος αρχαίων αταβιστικών δυνάμεων από την εποχή της Ατλαντίδος.
Το παιδί ενθαρρύνεται να εξερευνά μόνο του ακόμη και τα πλάσματα της αγχώδους φαντασίας του, γιατί αυτού του είδους τα παραμύθια το κάνουν να νιώθει εμπιστοσύνη ότι μπορεί να υπερνικήσει όχι μόνο τους πραγματικούς κινδύνους για τους οποίους του έχουν μιλήσει οι γονείς του, αλλά ακόμη για τους εξαιρετικά διογκωμένους κινδύνους που φοβάται ότι υπάρχουν.
